Μου πες θα φύγω...

«Φεύγω… Δεν μπορώ να σου προσφέρω αυτά που θες. Πρέπει να τα βρεις αλλού…» Ο ήχος της πόρτας θα έκλεινε ξανά και ξανά για μήνες στο μυαλό της. Έμεινε πίσω από την κλειστή πόρτα για δευτερόλεπτα που όμως της έμοιασαν ώρες. Φεύγοντας πήρε και την καρδιά της μαζί του. Μια πνιγμένη κραυγή ξέφυγε από το λαιμό της… ήταν όλα όσα ήθελε να του πει πριν της φύγει για πάντα. Δεν πρόλαβε ποτέ.

Έφτασε με δυσκολία μέχρι το παράθυρο. Παραμέρισε την κουρτίνα για να τον δει για τελευταία φορά να φεύγει από το σπίτι της, από τη ζωή της. Με πόση αποφασιστικότητα μπήκε στο αμάξι του και χάθηκε με μιας; Δεν γύρισε ούτε στιγμή να κοιτάξει πίσω. Να διστάσει, να το ξανασκεφτεί…

Στο δρόμο προς το υπνοδωμάτιο ο διάδρομος της φάνηκε ένα ατελείωτο σκοτεινό τούνελ. Ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο και άφησε το βάρος της να την κυλήσει ως το πάτωμα. Βουλιάζοντας στο παγωμένο δάπεδο άνοιξε την άβυσσο της ψυχής της. Ήταν η πρώτη φορά που άφηνε ανεξέλεγκτα τα συναισθήματά της. Τρόμαξε με όσα αντίκρισε. Τρόμαξε με τον ίδιο της τον εαυτό. Μοναξιά, πόνος και απόγνωση ανέβαιναν ως το λαιμό και την έπνιγαν.

Απώλεια. Την είχε ξανανιώσει. Κι όμως αυτή τη φορά δεν ήταν το ίδιο. Δεν υπήρχε ζωή χωρίς αυτόν. Προσπαθούσε να βρει τη χαμένη λογική της αλλά μάταια. Σκοτεινές σκέψεις γέμιζαν το μυαλό της. Με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, έφτασε ως το κρεβάτι της, ψηλαφώντας τους τοίχους. Κάθε άγγιγμα της έφερνε και μία ευτυχισμένη στιγμή τους στο μυαλό. Αναμνήσεις της, μέχρι τότε γεμάτης έρωτα, κοινής τους ζωής.

Ξάπλωσε στο στρώμα. Το κορμί της έτρεμε και πονούσε σαν από συμπαράσταση στην ψυχή. Άνοιξε το συρτάρι δίπλα στο κομοδίνο της και ψαχούλεψε μέχρι που το χέρι της βρήκε ένα κουτί χάπια. Τα τράβηξε και τα ακούμπησε δίπλα της.

Την ξύπνησε το τηλέφωνο και ένα επίμονο χτύπημα στην πόρτα. Όταν την άνοιξε, αντίκρισε με ανακούφιση την καλύτερή της φίλη. Έπεσε στην αγκαλιά της και χάθηκε στην παρήγορη και ανιδιοτελή φροντίδα της. «Εγώ είμαι εδώ» της είπε. Αυτό της έφτανε για την ώρα.

 

Hasta la próxima,

Noutsi