The House Project - Vol.I

 

Αθήνα, 23-2-2013

Πρώτο ΣΚ αναζήτησης επίπλων:

- αθλητικό παπουτσάκι - check

- υπομονή- check

- όρεξη - check (Τούλο, πίνουμε και ένα καφεδάκι πριν ;-)

Γυρίζουμε την πλάτη επιδεικτικά σε ΙΚΕΑ κτλ, ακολουθώντας τη συμβουλή του μεγάλου αδερφού (σοφό πλάσμα ο αδερφούλης μου) και αρχίζουμε την αναζήτηση σε μικρές επιχειρήσεις επίπλων που δεν υστερούν ούτε σε προσφερόμενες λύσεις προσαρμοσμένες στις εκάστοτε απαιτήσεις ούτε σε καλαισθησία και διαθέτουν –κατόπιν έρευνας όχι αστεία- προσιτότατες τιμές.

Σάββατο πρωί, λοιπόν, ξεκινάμε από το εργοστάσιο επίπλων/έκθεση στο Ίλιον “Frescos”, κάνουμε ένα πέρασμα στους πέντε (!!) ορόφους,  χωρίς να βρω βέβαια αυτό που ήθελα, που είχα φανταστεί τέλος πάντων [οι τιμές πολύ καλές: ένα το κρατούμενο].

Συνεχίζουμε στο IndiaBazaar (Πέτρου Ράλλη 29-Ταύρος), για τα «μασίφ» έπιπλα (εγώ τα λέω παλιακά). Μμμ, το IndiaBazaar, είχε μεγάλη ποικιλία και απίστευτες τιμές, ωστόσο η εξυπηρέτηση ήταν (ας πούμε) ανύπαρκτη και ο χώρος … ας μην πούμε καλύτερα… Βρήκα ένα υπέροχο μπαουλάκι (πάντα χρήσιμο, πού θα κρύψεις το πτώμα αν χρειαστεί;) και ένα τραπέζι με 4 καρεκλίτσες σε τιμή «τ’ αφεντικό τρελάθηκε». Ωστόσο, δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα γι’ αυτό και δεν αγόρασα τίποτα [προς το παρόν, δεν το απέκλεισα κιόλας: ενάμιση το κρατούμενο].

Και εκεί που είμαστε στην Πέτρου Ράλλη, λέει η Νούτσι δεν κοιτάμε μήπως έχει τίποτα εδώ κοντά; (δεύτερος σοφός άνθρωπος στη ζωή μου) Και έτσι, το «τυχερό» μου, με οδήγησε ακριβώς δίπλα… στο «Morphos» (Πέτρου Ράλλη 33^Α – Ταύρος- www.morphos.gr). Υπέροχος χώρος (παλιό εργοστάσιο) και ιδιαίτερα έπιπλα. Κάθε κομμάτι ξεχωριστό, φαινόταν προσεγμένο, σα να είχε φτιαχτεί για ένα συγκεκριμένο πελάτη «κατά παραγγελία». Καθίσαμε σε όλους τους (πραγματικά άνετους) καναπέδες και προσωπικά, εντυπωσιάστηκα από το συνδυασμό απλότητας και κομψότητας. Βρήκα τον καναπέ που ήθελα (και σε βελτιωμένη έκδοση, ομολογώ) και όπως καθόμαστε και περιμένουμε [ο ιδιοκτήτης έχει ήδη από την πρώτη στιγμή βγει από το γραφείο όπου εξυπηρετεί ένα ζευγάρι, και μας έχει ζητήσει συγγνώμη και 5 λεπτά υπομονής], σκεφτόμαστε ότι λογικά οι τιμές θα είναι απλησίαστες και ίσως τσάμπα καθόμαστε (η Τούλο έχει ξαπλώσει σ’ ένα κρεβάτι). Κοιτώντας γύρω μου αλλά και ένα φυλλάδιο που αναφέρει ότι ο ευγενικός κύριος είναι ο σχεδιαστής των επίπλων, αρχιτέκτονας, σπουδαγμένος στις Νέες Υόρκες (μπλα μπλα μπλα) αρχίζω και σηκώνομαι σιγά-σιγά αναζητώντας την έξοδο… Και τσουπ! Ξεμύτισε ο κύριος απ’ το γραφείο και προκειμένου να μη φύγουμε έτσι, τον ρωτάμε (και καλά) αν μπορούμε να αλλάξουμε διαστάσεις και υφάσματα στα έπιπλα. Μας απαντά φυσικά ναι και στην ερώτησή μας για μια ενδεικτική τιμή… δε χρειάστηκε να ξεροκαταπιώ. Κοιτάμε αμέσως υφάσματα από μία τεράαααστια ποικιλία, του δείχνω περίπου τι θέλω, μου προτείνει αυτός και καταλήγω στην πρόταση του «ειδικού» ;-). Τα μαξιλάρια πλάτης πουπουλένια, το ύφασμα βγαίνει όλο και πλένεται (ακούς μαμά;), ο σκελετός είναι από ατσάλι και δέκα χρόνια εγγύηση. Εμένα η προσφορά μου φάνηκε πολύ καλή, δεδομένου ότι τον καναπέ τον λες σημαντικό έπιπλο σ’ ένα σπίτι … Έτσι, στο τέλος του πρώτου ΣΚ αναζήτησης… Habemus καναπέ! :D

Τζού

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ: στάση ζωής ή τάση εποχής;

Ο εθελοντισμός είναι της μόδας. Όλο και περισσότερο ακούω γύρω μου για τα οφέλη της εθελοντικής εργασίας, την ανάγκη να βοηθάμε τους άλλους.. δακρύβρεχτα μπλα μπλα δηλαδή. Από την άλλη ακούω τους επικριτές του εθελοντισμού να υποστηρίζουν ότι είναι εκμετάλλευση, ότι στηρίζεται πάνω στην έλλειψη κοινωνικού κράτους – κράτους πρόνοιας  και άλλα τέτοια γνωστά επαναστατικά.

Θα είμαι ειλικρινής λοιπόν και θα σας πω ότι δεν έχω καταλήξει ακόμα για τη φύση του εθελοντισμού. Είναι μία αλτρουιστική φιλοσοφία - τρόπος ζωής ή μας την πλασάρουν απλά ως ανάγκη της εποχής για να καλύπτονται πραγματικές θέσεις εργασίας με μηδαμινό κόστος; Θα αρκεστώ να σας γράψω την εμπειρία μου ως εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού και όποιος θέλει ας προβληματιστεί μαζί μου!

Αποφάσισα να γίνω εθελόντρια ορμώμενη από τα γνωστά κίνητρα: προσωπική ανάγκη για προσφορά (ρομαντικό), ανεργία - ελεύθερος χρόνος (ρεαλιστικό), απόκτηση εμπειρίας (χρησιμοθηρικό). Τη σειρά την αφήνω πάνω σας.

Μετά από σχετική έρευνα ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου ως υποψήφια εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού. Ναι, ναι καλά διαβάσατε, εκπαίδευση. Θεωρητικά μαθήματα και τώρα πρακτική για να γίνω επίσημα μέλος της ομάδας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού του Τμήματος Κοινωνικής Πρόνοιας (Πςςςς – τίτλος ε; Όχι αστεία). Εντάξει, είπαμε, είχα ελεύθερο χρόνο και το έκανα. Αφού λοιπόν ολοκλήρωσα τη θεωρητική μου εκπαίδευση (τρίωρα εβδομαδιαία σεμινάρια για τρεις μήνες περίπου), διάλεξα μία δομή που μου άρεσε και τώρα πηγαίνω τρεις ώρες την εβδομάδα στο Παιδοψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων-Αγία Σοφία και προσφέρω τις υπηρεσίες μου εθελοντικά. Ποιες υπηρεσίες; Δημιουργική απασχόληση παιδιών που πάσχουν από ψυχιατρικές ασθένειες.

Και έρχομαι στο δια ταύτα. Μου κάνουν συχνά την ερώτηση: «Γιατί το κάνεις αυτό; Δεν σε ρίχνει ψυχολογικά»; Απαντάω: Με ρίχνει.. αρκετές φορές, πώς δεν με ρίχνει; Αλλά δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, είναι στιγμές που νιώθω ότι κάνω κάτι σημαντικό. Όταν μπαίνω μέσα στο κλειστό τμήμα του νοσοκομείου και βλέπω τα παιδιά να γυρνάνε και να φωνάζουν με χαρά «κυρία Ανθή ήρθατεεε» «θέλετε να παίξουμε Μονόπολη;» «ελάτε να κουτσομπολέψουμε λίγο»... ε νιώθω καλά, δεν μπορώ να πω ψέματα. Δεν σκέφτομαι ότι γι’ αυτό που κάνω άλλοι πληρώνονται, ότι αυτά τα παιδιά είναι άρρωστα, ότι δεν έχω όρεξη για παιχνίδια τώρα.. Σκέφτομαι μόνο πώς θα γίνει να είμαι όσο το δυνατόν πιο χαρούμενη για να τους φτιάξω το κέφι. Και γίνομαι τελικά, καραγκιόζης κανονικός! Έστω και ένα γέλιο να πάρω, ένα χαμόγελο, μου φτιάχνει κι εμένα το κέφι.

Θα μου πεις εγωιστικό δεν είναι κι αυτό; Για σένα το κάνεις, όχι για τα παιδιά. Δεν θα το αρνηθώ, αλλά απ’ την άλλη σκέφτομαι.. Ακόμα και να το κάνω για μένα, αν αυτό λειτουργεί θετικά -παροδικά έστω- πάνω σε έναν άνθρωπο, πόσο κακό μπορεί να είναι;

Αυτός ο συλλογισμός με παραπέμπει στη θεωρία των κυμάτων, κάπου την είχα διαβάσει θυμάμαι και μ’ αρεσε (Μη γελάς Τζου! – εσωτερικό αστείο). Είναι απλή η θεωρία: Όταν κάθε άνθρωπος δίνει κάτι σε κάποιον άλλον, αυτό το δώσιμο γίνεται κύμα που θα το προσφέρει σε κάποιον άλλον και πάει λέγοντας... Είναι όμορφο αν το σκεφτείς. Ο καθένας μας έχει τόσα κύματα που μπορεί να προσφέρει (ανιδιοτελώς;) σε άλλους και έτσι μπορούν τα κύματα να διασπείρονται, να μεγαλώνουν και να μας γεμίζουν.  Ή τουλάχιστον μπορούν να μας δώσουν δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές φουρτούνες.

Εγώ λοιπόν λέω να συνεχίσω να προκαλώ κύματα, εθελοντικά, όσο μπορώ, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Και δε βαριέσαι, ας είναι ο εθελοντισμός μια απλή τάση της εποχής...

Τούλο.

Ινδικές γεύσεις… και με τη βούλα!

 

O λόγος για το Bollywood Gazi (Ελασσιδών 29 & Κων/πόλεως, Γκάζι) το οποίο αποφάσισα να επισκεφτώ πάραυτα, μετά από πρόταση του διευθυντή μου. Πρόσφατα μάλιστα είχα δοκιμάσει την ινδική κουζίνα στο καταπληκτικό “INDIAN KITCHEN” στο Σύνταγμα, μένοντας γοητευμένη!

Κλείσαμε τραπέζι για Τρίτη βράδυ (19/02/13), κάτι που όπως αποδείχτηκε τελικά δεν ήταν απαραίτητο, καθώς το μαγαζί δεν ήταν γεμάτο. Φτάνοντας σου τραβάει την προσοχή το τρίκυκλο ποδήλατο που είναι σταθμευμένο ακριβώς έξω από το μαγαζί και η φωτεινή επιγραφή από πολλά στρογγυλά φώτα, που σε προδιαθέτουν για μια Bollywoodιανή βραδιά! Το εσωτερικό του μαγαζιού είναι απλό, αλλά ταυτόχρονα όσο πρέπει προσεγμένο. Με το «πολυφορεμένο» industrial style να κυριαρχεί, αυτό που ξεχωρίζει είναι σίγουρα τα υπέροχα πορτρέτα τεραστίων διαστάσεων στους τοίχους (βλ. Gandhi κλπ!). Κάτσαμε στους γνωστούς χαμηλούς καναπέδες με τα εξίσου χαμηλά τραπέζια. Το μαγαζί διαθέτει και μία πολύ μεγάλη μπάρα, στην οποία μπορείς τόσο να δειπνήσεις, όσο και να πιεις κάποιο κοκτέιλ (ασχέτως αν δεν ταιριάζουν στο όλο concept!) υπό τους χαλαρούς ήχους ανατολίτικης μουσικής που διαλέγει ο dj.

Μας εξυπηρέτησε μία γλυκύτατη σερβιτόρα, πρόθυμη να μας λύσει κάθε πιθανή απορία και να μας βοηθήσει στην τελική επιλογή των πιάτων. Αξιοσημείωτη επίσης ήταν και η ταχύτητα σερβιρίσματος (ίσως βοήθησε και ο λίγος κόσμος)! Αν θέλετε να δοκιμάσετε κάτι πικάντικο, που να μην βγαίνουν όμως και καπνοί από τα αυτιά σας (!!), προτείνω το Chicken Tikka. Αν πάλι θέλετε μια γεύση πιο απαλή και ήπια, δοκιμάστε το Malai Chicken Tikka και θα με θυμηθείτε! Επιλέξτε οπωσδήποτε κάποιο πιάτο με ρύζι για το κέντρο (κάθε μερίδα είναι αρκετή για 2 άτομα) και μία από τις πίτες, ώστε να έχετε μία ολοκληρωμένη εικόνα της κουζίνας. Εμείς δοκιμάσαμε τα Vegetable Rice, Mushroom Rice και Saffran Pulao, με καλύτερο μακράν το πρώτο. Από τις πίτες επιλέξαμε την κλασική, χωρίς γέμιση, papadum και την cheese naan με διακριτική γέμιση τυριού.

Στα θετικά στοιχεία του μαγαζιού και η οπτική επαφή με την κουζίνα, όπου συχνά θα σου τραβήξει το βλέμμα κάποια φωτιά σε ένα τηγάνι. Η «λυπητερή» στο τέλος δεν ήταν και τόσο λυπητερή, μιας και καλούμασταν να πληρώσουμε περί τα 20 € το άτομο, έχοντας μάλιστα επιλέξει και ένα από τα πιο ακριβά μπουκάλια κρασί για να συνοδεύσουμε το φαγητό μας.

Η συνολική εντύπωση από το Bollywood Gazi ήταν αρκετά καλή, ωστόσο δεν πήρε επ΄ουδενί τη θέση του Indian Kitchen στις προτιμήσεις μου!

Υ.Γ. Ζητήστε από τη σερβιτόρα να σας βάλει στο μέτωπο την κλασική κόκκινη βούλα που φοράνε οι γυναίκες στην Ινδία, αν και όταν πήγαμε εμείς είχαν τελειώσει!!! L

Hasta la proxima,

Νούτσι.

 

Editorial

Editorial / Welcome “home”

 

Ν

α ‘μαστε λοιπόν… Και επίσημα στον «αέρα»! Δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου, ούτε θα προσπαθήσω να βρω κάτι μοναδικό και σούπερ - ψαγμένο να πω… Μάλλον θα περιοριστώ στα αναμενόμενα, τύπου: επιτέλους, μετά από πολύ κόπο, σκέψη, συναντήσεις, meetings κορυφαίων στελεχών, παρουσιάσεις σε μεγάλους προτζέκτορες, χρήση εργαλείων τύπου brainstorming, μπλα μπλα μπλα, είμαστε στον παγκόσμιο ιστό!!  Ω ναι, ένα όνειρο που αν το καλοσκεφτείτε, δεν θα μπορούσε (εκ των πραγμάτων) να κρατάει από τα παιδικάτα μας, ή να είναι ένα όνειρο ζωής! Δηλαδή και ηλικιακά να το πάρεις… ε δεν βγαίνει, πώς να το κάνουμε; Στα παιδικά μας χρόνια θεωρούμασταν σούπερ τυχεροί αν είχαμε υπολογιστή, ο οποίος εκτός από MS DOS (αυτά με το απόλυτο gothic-emo μαύρο περιβάλλον!!), είχε και WINDOWS 3.1 για λειτουργικό!! Θυμάμαι έπαιζα ναρκαλιευτή και ζωγράφιζα στο paint (ουάου)… Anyway, ξεφεύγω ήδη πολύ από αυτά που είχα αρχικά σκεφτεί να γράψω!

Προτού λοιπόν, συστηθούμε για τα καλά, θα ήθελα να ξεκινήσω με μία αναφορά στο όλο concept αυτού του ιστότοπου!! H αρχική ιδέα είχε να κάνει με ένα χώρο ψιλοπριβέ, όπου θα μπορούσα να καταγράφω σκέψεις, απορίες, ιστορίες (πραγματικές ή –επιστημονικής – φαντασίας), βασανιστικά ερωτήματα… Δουλεύοντας όμως την ιδέα στο κεφάλι μου, ήρθε να προστεθεί και η αγάπη που έχω για την Αθήνα και το γεγονός ότι λατρεύω να ανακαλύπτω - και να μοιράζομαι - συνεχώς κάτι από τις άπειρες δυνατότητες που έχει να προσφέρει!

Σε αυτό όμως το εγχείρημα ζήτησα τη βοήθεια και τη συνδρομή τριών νέων, όμορφων, έξυπνων, ταλαντούχων (μπλα, μπλα, μπλα) και πολλά υποσχόμενων κοριτσιών (ε, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…), προκειμένου να το εμπλουτίσουμε με άρθρα από ένα ευρύτερο φάσμα θεματολογίας, καθώς πιστεύω ότι η μία συμπληρώνει εκπληκτικά και απόλυτα την άλλη, ενώ τα χρόνια φιλίας δεν μπορούν παρά να δημιουργήσουν το παρεΐστικο κλίμα που θέλω να νιώθει ο αναγνώστης. Αυτό τελικά είναι και το ζητούμενο του “In Athens We Trust” project! Να μπορεί δηλαδή ο αναγνώστης να ταυτιστεί με τις ιστορίες/απορίες/υπαρξιακά μας, αλλά και να διαβάσει ένα review μίας δραστηριότητας που θα μπορούσε κάλλιστα να (έχει) κάνει και ο ίδιος με την δική του παρέα.

 Έτσι, σε αυτό το χώρο θα βρεις τόσο τις προτάσεις μας (ως παρέα, αλλά και μεμονωμένα) για διασκέδαση, προτάσεις πολιτιστικού περιεχομένου, δράσεις κοινωνικές και διάφορα που μπορεί να συμβαίνουν στην πόλη μας, όσο και την κατάθεση σκέψεών μας, που θεωρούμε ότι λίγο πολύ θα σου φανούν περιέργως οικίες (ειδικά αν είδες τον ήλιο περίπου όταν τον είδαμε και εμείς!).

Συχνά μάλιστα θα φιλοξενούμε άρθρα και άλλων φίλων, αλλά και γιατί όχι και δικά σας!! Είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις! Join, Follow, Share και τα σχετικά… Περιμένoυμε σχόλια, προτάσεις, αλλά και δικές σας ιστορίες που θέλετε να μοιραστείτε… γενικώς γουστάρουμε την αλληλεπίδραση!!

Και περνάμε στις συστάσεις…

 
ΑΘΗΝΑ (η οργανωτική)

Θα ξεκινήσω καλωσορίζοντας τους αναγνώστες σε ένα «ταξίδι» εμπειριών και σκέψεων και ευχαριστώντας τις φίλες μου για τη συνδρομή και την πολύτιμη βοήθεια!! Είμαι η Αθηνά, αρχικός εμπνευστής του “I heart Athens / In Athens We Trust”, μετράω 29 (και κάτι) χρόνια, μένω μόνιμα στην Αθήνα, και μόνη μου τα τελευταία 4 χρόνια.

Λατρεύω την οργάνωση (εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός!) χωρίς να φτάνω σε επίπεδο Μόνικας –Φιλαράκια-… νομίζω!! Αγαπώ τα ταξίδια και –μάρτυρες οι φίλοι μου- μονίμως οργανώνω κάποιο, ασχέτως αν τελικά θα πραγματοποιηθεί. Με ενοχλεί αφάνταστα η ιδέα ότι δεν θα μπορέσω να δω κάθε γωνιά του πλανήτη, ότι θα υπάρξουν χώρες, μπορεί και ήπειροι, που δεν θα επισκεφτώ ποτέ… Τόσο, που αν είχα μία ευχή – από κάποιο τζίνι που θα κρυβόταν σε ένα παλιό και σκονισμένο λυχνάρι – θα ήταν να περιπλανηθώ σε όλη τη γη!

Τις καθημερινές, ειδικά μετά από μέρες με πολλή δουλειά, που το άγχος έρχεται και κάθεται κάπου στον αυχένα και δε λέει να φύγει, δεν έχω καλύτερο από το να κάνω ένα χαλαρωτικό μπάνιο, να ανάψω τζάκι (αν είναι χειμώνας, διαφορετικά μάλλον air condition!!), να βάλω κρασί σε ένα από αυτά τα χορταστικά μεγάλα ποτήρια και να χωθώ στην «ασφάλεια» και την οικειότητα του καναπέ μου!

Η μουσική είναι η μόνιμη ερωμένη μου, αφού είναι αυτή που με συντροφεύει τις περισσότερες ώρες -από κάθε τι άλλο- της ημέρας μου! Από τα λίγα πράγματα που με πάθιαζαν πάντα με τον ίδιο αμείωτο ρυθμό, τώρα που το σκέφτομαι! Περνάω αμέτρητες ώρες στο youtube και δεν χάνω ευκαιρία για live εμφανίσεις!

Hasta la proxima,

Αθηνά, αλλά οι φίλοι με φωνάζουν Νούτσι! (ντόινγκ! Μη ρωτάτε, δείτε και τα υπόλοιπα πριν κρίνετε!)

 ΤΖOY (η φιλόδοξη)

Εγώ είμαι η Τζου η φιλόδοξη. Η τελευταία μεγάλη φιλοδοξία μου είναι να μετακομίσω σ ένα σπίτι κάτω (2 ολόκληρους ορόφους) από τους γονείς μου.

Μ’αρέσει να μιλάω πολύ και να γελάω. Το τελευταίο το πήρα απ’ τον μπαμπά μου. Είμαι απ αυτούς που γελάνε στο δρόμο μόνοι τους.

Κατά τ’ άλλα, θα δηλώσω ότι εγώ δεν την αγαπώ την Αθήνα. Είναι πολύ μεγάλη και έχει πολύ κόσμο για τα γούστα μου.

Το όνειρό μου είναι να ζω σε μία επαρχιακή πόλη, να μη χάνω χρόνο, να μη χάνω τη ζωή μου. Να περπατάω για τη δουλειά, να χαιρετώ κόσμο στο δρόμο (ας είμαστε ειλικρινείς, να πιάνω την κουβέντα και να μιλάω ακατάπαυστα θα θελα…), να ζω ήρεμα, να ζω τους ανθρώπους μου δια ζώσης. Αχ, και να μη βιάζομαι…

Οπότε (για να μην παραδεχτώ ότι το όνειρό μου θα μείνει ανεκπλήρωτο) αποφάσισα να ζω την Αθήνα ως απλός επισκέπτης και να προσποιούμαι ότι η παραμονή μου εδώ θα είναι προσωρινή. Αρνούμαι να την μάθω, γι αυτό και χάνομαι συνέχεια (χωρίς G(ou)PS δεν πάω πουθενά), αρνούμαι να βυθιστώ στους ρυθμούς της. Άλλωστε, είμαι επισκέπτης. Τα ‘παμε αυτά. Ας είναι καλά η φίλη Αθηνά, που ως μόνιμος κάτοικος μου δείχνει την πόλη της, και ξέρει πού να με πάει… γι αυτό in «Athens» I trust ;-)

TZOY

ΑΝΘΗ (η ανέμελη)

Εγώ είμαι η Ανθή η ανέμελη. Δεν είναι δικός μου ο τίτλος, μου δόθηκε από τη φίλτατη Αθηνά και εγώ τον δέχομαι με χαρά! Ανέμελη ακριβώς δεν με λες, προσπαθώ όμως μες τη γενικότερη μιζέρια να είμαι αισιόδοξη και να περνάω καλά, μετά από επιλογή και πολλή (αμπελο)φιλοσοφία. Το μότο μου αυτόν τον καιρό είναι «VIVA LA VIDA»!

Είμαι 29 και βαίνω ταχέως στα καταραμένα «–αντα», δεν ντρέπομαι να το πω! Φιλόλογος / ειδικός παιδαγωγός στο επάγγελμα αλλά κατά βάση άνεργη. Οπότε έχω άπλετο ελεύθερο χρόνο και τι να τον κάνω; Τον γεμίζω με εθελοντισμούς, χορούς, σεμινάρια (να μαζεύουμε πτυχία, μη χάσουμε), προσφάτως ξένες γλώσσες και φυσικά εξόδους στην Αθήνα με τα κορίτσια μου! Την αγαπώ την Αθήνα, καμιά φορά όμως μου σπάει και τα νεύρα (κουνάω πόδι τώρα που το σκέφτομαι). Την αγαπώ πιο πολύ το βράδυ και τον Αύγουστο μάλλον.

Η μέρα μου ξεκινάει με μουσική. Συνεχίζει με μουσική (στα διαλείμματα στέλνω βιογραφικά) και τελειώνει με τι άλλο; Μουσική. Όλων των ειδών. Για την ακρίβεια μπορώ να περάσω καλά σε ροκάδικα, μπουζούκια, λάτιν πάρτυ, έντεχνες μουσικές σκηνές, καγκουροκλάμπ, ρακομελάδικα...ακόμα και σε ντίσκο! Με καλή παρέα πάντα. Μ’ αρέσει να τραγουδάω, να γελάω δυνατά -μιλάμε για πολλά ντεσιμπέλ- και τώρα τελευταία να ονειρεύομαι...

Αυτά τα λίγα για μένα, θα γνωριστούμε καλύτερα μέσα από τις αναρτήσεις μου!

Hasta luego!! (Είμαστε ισπανόφιλες γενικά...)

ΥΓ: Για τους πολύ στενούς είμαι η Τούλο – Τουλάρα  - Τουλιτσόνι, μη ρωτάτε πώς βγήκε, μεγάλη ιστορία.

ΧΡΥ (η απαιτητική)

Με λένε Χρύσα και είμαι… καλά; Καλά δεν με λες, ας είμαστε ειλικρινείς. Προσπαθώ να ξεχάσω ότι είμαι δικηγόρος, αφού κάτι σε μπαλαρίνα μάλλον θα μ’ άρεσε καλύτερα. Δεν βαριέσαι, δουλίτσα να υπάρχει! Προς το παρόν αρκούμαι στο μπαλέτο εδάφους (Barre à terre).. Ναι, ναι υπάρχει αυτό και διδάσκεται, είναι απλό, κάθεσαι κάτω και προσπαθείς να σηκώσεις τα πόδια ψηλά!!

Μένω μόνη μου (κάτω από τους δικούς μου) κι έχω έναν μετανάστη αδερφό στην Ολλανδία! Η αγαπημένη μου μέρα της βδομάδας είναι το Σάββατο, που το περιμένω πώς και πώς! Ξεκινάω από το πρωί κ περιφέρομαι ολημερίς στο κέντρο της Αθήνας για καφέ, κι άλλο καφέ και μετά κι άλλο καφέ, μέχρι, ιδανικά, να καταλήξω σε κάποιο bar, με cocktail κατά προτίμηση, στα οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία!

Οπότε, όπως καταλάβατε, εμένα μ’ αρέσει η Αθήνα, αν και θα ήθελα να μένω κάπου αλλού, σε κάποιο νησί μάλλον, όπου θα μετακινούμαι με μια κόκκινη βέσπα!!

Α, μ’ αρέσει επίσης να γκρινιάζω (πολύ), εκτονώνομαι βρε παιδί μου, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αρέσει στους γύρω μου..

Οι φίλες μου μου «κόλλησαν» τον τίτλο της «απαιτητικής»... Υποθέτω επειδή είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου, τους γύρω μου και την πόλη μου... Για να σας δώσω να καταλάβετε, ακόμη δεν έχω κατασταλάξει αν κάτι από αυτά που ετοιμάζω θα μου αρέσει τόσο ώστε να αναρτηθεί τελικά σ’ αυτό το μπλογκ…

Ya veremos!

Χρύσα, ή Χρυ, ή Μπούρδα, ή Μπουρδάρα… whatever!!