ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ: στάση ζωής ή τάση εποχής;

Ο εθελοντισμός είναι της μόδας. Όλο και περισσότερο ακούω γύρω μου για τα οφέλη της εθελοντικής εργασίας, την ανάγκη να βοηθάμε τους άλλους.. δακρύβρεχτα μπλα μπλα δηλαδή. Από την άλλη ακούω τους επικριτές του εθελοντισμού να υποστηρίζουν ότι είναι εκμετάλλευση, ότι στηρίζεται πάνω στην έλλειψη κοινωνικού κράτους – κράτους πρόνοιας  και άλλα τέτοια γνωστά επαναστατικά.

Θα είμαι ειλικρινής λοιπόν και θα σας πω ότι δεν έχω καταλήξει ακόμα για τη φύση του εθελοντισμού. Είναι μία αλτρουιστική φιλοσοφία - τρόπος ζωής ή μας την πλασάρουν απλά ως ανάγκη της εποχής για να καλύπτονται πραγματικές θέσεις εργασίας με μηδαμινό κόστος; Θα αρκεστώ να σας γράψω την εμπειρία μου ως εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού και όποιος θέλει ας προβληματιστεί μαζί μου!

Αποφάσισα να γίνω εθελόντρια ορμώμενη από τα γνωστά κίνητρα: προσωπική ανάγκη για προσφορά (ρομαντικό), ανεργία - ελεύθερος χρόνος (ρεαλιστικό), απόκτηση εμπειρίας (χρησιμοθηρικό). Τη σειρά την αφήνω πάνω σας.

Μετά από σχετική έρευνα ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου ως υποψήφια εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού. Ναι, ναι καλά διαβάσατε, εκπαίδευση. Θεωρητικά μαθήματα και τώρα πρακτική για να γίνω επίσημα μέλος της ομάδας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού του Τμήματος Κοινωνικής Πρόνοιας (Πςςςς – τίτλος ε; Όχι αστεία). Εντάξει, είπαμε, είχα ελεύθερο χρόνο και το έκανα. Αφού λοιπόν ολοκλήρωσα τη θεωρητική μου εκπαίδευση (τρίωρα εβδομαδιαία σεμινάρια για τρεις μήνες περίπου), διάλεξα μία δομή που μου άρεσε και τώρα πηγαίνω τρεις ώρες την εβδομάδα στο Παιδοψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων-Αγία Σοφία και προσφέρω τις υπηρεσίες μου εθελοντικά. Ποιες υπηρεσίες; Δημιουργική απασχόληση παιδιών που πάσχουν από ψυχιατρικές ασθένειες.

Και έρχομαι στο δια ταύτα. Μου κάνουν συχνά την ερώτηση: «Γιατί το κάνεις αυτό; Δεν σε ρίχνει ψυχολογικά»; Απαντάω: Με ρίχνει.. αρκετές φορές, πώς δεν με ρίχνει; Αλλά δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, είναι στιγμές που νιώθω ότι κάνω κάτι σημαντικό. Όταν μπαίνω μέσα στο κλειστό τμήμα του νοσοκομείου και βλέπω τα παιδιά να γυρνάνε και να φωνάζουν με χαρά «κυρία Ανθή ήρθατεεε» «θέλετε να παίξουμε Μονόπολη;» «ελάτε να κουτσομπολέψουμε λίγο»... ε νιώθω καλά, δεν μπορώ να πω ψέματα. Δεν σκέφτομαι ότι γι’ αυτό που κάνω άλλοι πληρώνονται, ότι αυτά τα παιδιά είναι άρρωστα, ότι δεν έχω όρεξη για παιχνίδια τώρα.. Σκέφτομαι μόνο πώς θα γίνει να είμαι όσο το δυνατόν πιο χαρούμενη για να τους φτιάξω το κέφι. Και γίνομαι τελικά, καραγκιόζης κανονικός! Έστω και ένα γέλιο να πάρω, ένα χαμόγελο, μου φτιάχνει κι εμένα το κέφι.

Θα μου πεις εγωιστικό δεν είναι κι αυτό; Για σένα το κάνεις, όχι για τα παιδιά. Δεν θα το αρνηθώ, αλλά απ’ την άλλη σκέφτομαι.. Ακόμα και να το κάνω για μένα, αν αυτό λειτουργεί θετικά -παροδικά έστω- πάνω σε έναν άνθρωπο, πόσο κακό μπορεί να είναι;

Αυτός ο συλλογισμός με παραπέμπει στη θεωρία των κυμάτων, κάπου την είχα διαβάσει θυμάμαι και μ’ αρεσε (Μη γελάς Τζου! – εσωτερικό αστείο). Είναι απλή η θεωρία: Όταν κάθε άνθρωπος δίνει κάτι σε κάποιον άλλον, αυτό το δώσιμο γίνεται κύμα που θα το προσφέρει σε κάποιον άλλον και πάει λέγοντας... Είναι όμορφο αν το σκεφτείς. Ο καθένας μας έχει τόσα κύματα που μπορεί να προσφέρει (ανιδιοτελώς;) σε άλλους και έτσι μπορούν τα κύματα να διασπείρονται, να μεγαλώνουν και να μας γεμίζουν.  Ή τουλάχιστον μπορούν να μας δώσουν δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές φουρτούνες.

Εγώ λοιπόν λέω να συνεχίσω να προκαλώ κύματα, εθελοντικά, όσο μπορώ, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Και δε βαριέσαι, ας είναι ο εθελοντισμός μια απλή τάση της εποχής...

Τούλο.