Κάτι να καίει…

Πάντα την τραβούσε ο έρωτας. Σα μαγνήτης. Έτρεχε σαν υπνωτισμένη, με τα μάτια κλειστά προς τη φωτιά. Με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Και να γλίτωνε από τη φωτιά, θα γινόταν στάχτη από τη δική της ανάφλεξη. Πορεία χωρίς παρεκκλίσεις, στάσεις, δεύτερες σκέψεις και πισωγυρίσματα. Straightforward που λέμε. Ντουγρού.

Ήταν η ζεστασιά. Η φλόγα. Η σχεδόν «υπερφυσική» θέα της. Έμοιαζε τόσο με πυροτέχνημα κι αυτή μικρό παιδί που δεν ήθελε να χάσει ούτε στιγμή. Αψηφώντας κάθε κίνδυνο, δεν έπαιρνε το βλέμμα της από αυτή. Δεν ανοιγόκλεινε τα μάτια της προκειμένου να μη χάσει ούτε μία σκηνή. Φοβόταν. Φοβόταν ότι μέχρι να επανέλθει η εικόνα στα μάτια της, θα έχει αλλάξει. Δεν θα την αναγνώριζε. Δε θα ήταν ποτέ η ίδια. Θα είχε χάσει την ακολουθία. Μια για πάντα. Και αυτή ήθελε τόσο να ζήσει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό της.

Ακόμα θυμάμαι τα λόγια της: «Στην αρχή είναι τόσο γλυκιά αυτή η ζέστη κι εσύ κρυώνεις τόσο πολύ, γιατί από καιρό περιπλανιέσαι εδώ κι εκεί, ψάχνοντάς τη. Εκείνη σε προσέχει, σε φροντίζει. Σου δίνει αγάπη, σε κάνει να νιώθεις μοναδικός. Την εμπιστεύεσαι.

Ανοίγεσαι. Της μιλάς, τη φροντίζεις, την αποζητάς κάθε λεπτό της ημέρας. Ξαφνικά γίνεται  ζωτική σου ανάγκη. Θέλεις κι άλλο. Γίνεσαι άπληστος. Πλησιάζεις.

Οι πύρινες γλώσσες τώρα γλύφουν το κορμί σου. Καίγεσαι, μα η πρωτόγνωρη ηδονή δε σε αφήνει να κάνεις πίσω. Κι έπειτα, δεν θα σου έκανε ποτέ κακό, σκέφτεσαι…  Έχεις ανατριχιάσει ολόκληρος, σχεδόν πονάς. Σου αρέσει. Νιώθεις δυνατός, άτρωτος. Νιώθεις θεός. Δεν παίρνεις το βλέμμα σου από αυτή. Σε μαγνητίζει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο τριγύρω για σένα. Πλησιάζεις.

Σε περικυκλώνει. Δεν μπορείς να δεις κάτι πέρα από αυτή. Τώρα καίγεσαι. Κι όμως, ένα παρανοϊκό χαμόγελο ευτυχίας – της δικής σου ευτυχίας, όπως μόνο εσύ την έχεις ορίσει – παραμένει ζωγραφισμένο στα χείλη. Παραδίνεσαι.

Να θυμάσαι, η φωτιά θα καίει μέχρι να μην υπάρχει κάτι άλλο να κάψει. Σε κάνει στάχτη και σβήνει…

Άξιζε τον κόπο. Άξιζε τον πόνο.

Θα το ξανάκανα. Αύριο κιόλας! Σήμερα νιώθω κουρασμένη…»
 

Έρωτας… τι άλλο;

Hasta siempre…
Νούτσι