«Εκείνη την ημέρα είχε φροντίσει να
έχει μπόλικη δουλειά στο γραφείο. Γυρνώντας, πέρασε και από το σπίτι μιας φίλης,
προκειμένου να καθυστερήσει ακόμη περισσότερο την επιστροφή της. Γέμισε με
δεκάδες εκκρεμότητες το κεφάλι της, ώστε να το κρατήσει απασχολημένο. Μάταια.
Ήταν παραμονή της Παναγιάς και το μυαλό επαναστατούσε σε όποια αντίθετη εντολή
κι αν του έδινε. Λες και είχε έρθει σε κάποια κρυφή συμφωνία προδοσίας με την
καρδιά, παρά τη θέλησή της… Ποια ήταν όμως τελικά η θέλησή της; Μέχρι και η
ίδια είχε μπερδευτεί…
Όταν λοιπόν - μη μπορώντας να το αποφεύγει για πάντα - επέστρεψε τελικά
στο διαμέρισμά της, πέταξε τα παπούτσια της, ξάπλωσε στο κρεβάτι της και αποφάσισε
να παραδοθεί στις αναμνήσεις που είχαν αρχίσει κιόλας να κατακλύζουν κάθε
κύτταρο του εγκεφάλου της…
Ήταν ένα βράδυ 15Αύγουστου, με την πανσέληνο να συμπληρώνει το
ειδυλλιακό σκηνικό, όταν οι ζωές τους ενώθηκαν, λες και πρωταγωνιστούσαν σε
κάποιο γαλλικό φιλμ… από αυτά που πραγματεύονται τον έρωτα. Ναι, σίγουρα ο
έρωτας ήταν το επίκεντρο. Είχαν ξεμείνει στη μεγαλούπολη, ο καθένας για τους
δικούς του λόγους, σα να ήταν γραφτό να συναντηθούν. Εκείνο το μοιραίο βράδυ
συναντήθηκαν βλέμματα, επιθυμίες, αισθήματα… συναντήθηκαν ψυχές.
Χρειάστηκαν λίγα λεπτά, μερικές ματιές, κάποια αμήχανα, αλλά γεμάτα
νόημα χαμόγελα και τα νήματα της ζωής τους μπλέχτηκαν… σαν άλλος γόρδιος
δεσμός.
Ήταν που είχε πείσει τον εαυτό της ότι ο έρωτας ήταν μία παραίσθηση,
ένα υπερεκτιμημένο συναίσθημα της εφηβείας, μία παρωδία που δεν αρμόζει στη ζωή
κανενός ενήλικου και λογικού ανθρώπου. Ήταν που για χρόνια την είχε αφήσει
ανενόχλητη, έρμαιο μιας τετράγωνης
λογικής, μιας κοσμοθεωρίας που στα σύνορά της δεν υπήρχε χώρος για
ρομαντισμούς. Ήταν βέβαιη ότι δεν πρόκειται να νιώσει κάτι παρόμοιο ποτέ ξανά.
Το είχε θάψει, βλέπεις, από καιρό μαζί με αναμνήσεις προηγούμενων χρόνων…
Εκείνο το βράδυ, εκείνος ο παντελώς άγνωστος, με το αινιγματικό
χαμόγελο και τα μάτια που τη μαγνήτιζαν ακόμα και όταν δεν τα κοιτούσε, ήρθε στη
ζωή της σίγουρα με ένα σκοπό. Να της ταρακουνήσει το μικρόκοσμό της, να της
ισοπεδώσει ό,τι πίστευε, κάθε συμπέρασμα στο οποίο επιμελώς είχε καταλήξει.
Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν από την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν στον
ίδιο χώρο. Ο έρωτας τελικά υπήρχε. Δεν ήταν θέμα ηλικίας, ούτε εμπειριών. Δεν
ήταν καν θέμα ωριμότητας. Ήταν εκεί. Μπροστά της. Της μιλούσε και τη μάγευε. Την
άγγιζε και την έκανε να τρέμει. Την κοιτούσε στα μάτια και την έκανε νιώθει
μοναδική. Την είχε κερδίσει ολοκληρωτικά. Ξυπνούσε και κοιμόταν με τη σκέψη
του. Ζούσε για να τον δει και τον έβλεπε για να ζει.
Οι λίγες εβδομάδες που ακολούθησαν ήταν ό,τι πιο γεμάτο είχε ζήσει. Ο
χρόνος δεν έχει σημασία στον έρωτα βλέπεις. Έζησε με πάθος κάθε στιγμή, κάθε
λεπτό, ακόμη και εκείνα που δεν τους έβρισκαν μαζί. Πάντα πίστευε άλλωστε ότι ο
έρωτας είναι κάτι που βιώνει ο καθένας μόνος του. Πρόκειται, έλεγε, για μία εσωτερική,
εγωκεντρική ανάγκη να εξωτερικεύσεις συναισθήματα που κρύβεις μέσα σου, χωρίς αυτό
να αφορά πάντα τον παραλήπτη.
Η λογική χάθηκε και μαζί της πήρε όρκους, συμπεράσματα και πεποιθήσεις
χρόνων. Τόσο χρειάζεται τελικά για να συμβεί. Όπως και τόσο ακριβώς χρειάζεται
για να χάσει την ορμή του, να ξεθωριάσει … να σβήσει. Έτσι όπως τον γνώρισε,
έτσι αιφνίδια όπως εισέβαλλε στη ζωή της… έτσι και αποχώρησε. Και όπως δυο
ψυχές ανοίχτηκαν και δυο ζωές ενώθηκαν, από τη μια στιγμή στην άλλη, έτσι και
πάλι πληγώθηκαν, κλείστηκαν και επέστρεψαν στην «ασφάλεια» της γνώριμης
μοναχικής ζωής τους. Η πορεία φαντάζει προδιαγεγραμμένη, σκέφτηκε, και κυκλική.
Παρότι όμως τη γνωρίζουμε, σα να την ξεχνάμε ξανά και ξανά! Όχι, αυτή τη φορά
δεν θα επέστρεφε στους ίδιους όρκους και τα ίδια συμπεράσματα. Χαμογέλασε και
έσβησε το φως πλάι στο κομοδίνο της. Προτιμούσε το σκοτάδι από τις σκιές…»
Αρκεί μία στιγμή στη ζωή μας για
να μας ανατρέψει ό,τι με πάθος πρεσβεύαμε μέχρι και ένα λεπτό πριν. Αυτός είναι
ο έρωτας. Απρόβλεπτος, ανατρεπτικός, καθηλωτικός… Αναρωτιέμαι… υπάρχει κάτι πιο
όμορφο στη ζωή αυτή;
Hasta la próxima,
Noutsi
Υ.Γ. «… Η αγάπη που νιώθει η
ψυχή, όταν δεν είναι οπλισμένη αλλά κινείται από τη θέρμη, σύντομα καταρρέει ή
δημιουργεί σύγχυση. Ω, η αγάπη έχει ποικίλες ιδιότητες. Πρώτα η ψυχή ημερεύει,
έπειτα αρρωσταίνει…» Ουμπέρτο Έκο, «Το όνομα του ρόδου», 1980.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου