Walking with a ghost

«Αγαπά το παρελθόν. Τόσο που πολλές φορές επιστρέφει σε αυτό. Επιστρέφει και το εξιδανικεύει με ένα λάγνο τρόπο. Εμμονή; Παιχνίδι του μυαλού; Ανάγκη; Το ζει ξανά και ξανά. Σα μια ταινία που περνά μπροστά στα μάτια της, καρέ-καρέ.

Αναμνήσεις, φωτογραφίες, πρόσωπα, καταστάσεις, σχέσεις που τελείωσαν, σχέσεις που άλλαξαν… γυρίζουν συχνά μέσα της και στοιχειώνουν το παρόν της. Φαντάσματα από το παρελθόν που επιστρέφουν, κυρίως όταν κάτι δεν πάει καλά μέσα της. Όταν η ψυχή της αφήνει τα απαραίτητα κενά, ώστε να χωρέσουν οι σκιές του χθες. Γιατί; Ίσως για να της υπενθυμίσουν ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή, τόσο δυνατές, τόσο έντονες, που αξίζει να περιμένει τις επόμενες.

Της άρεσε πάντα να ζει έντονα. Σχέσεις, εμπειρίες, στιγμές… Οτιδήποτε χλιαρό, ανάλαφρο, επίπεδο, την έβγαζε έξω από τα νερά της. Ενθουσιάζεται με το πρώτο σκίρτημα, με τον πρώτο πιο έντονο χτύπο της καρδιάς της και απογοητεύεται βαθιά, ριζικά, ανεπανόρθωτα, με την ίδια ευκολία.

Η εμμονή αυτή με το παρελθόν την έχει βουλιάξει σε ένα παλιομοδίτικο τρόπο σκέψης, σε ένα τέλμα από το οποίο δεν ξέρει αν μπορεί και αν τελικά θέλει να βγει. Η αλήθεια όμως είναι ότι αρνείται να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις του σήμερα. Όλα διαδραματίζονται σαν σε “fast forward”. Σχέσεις, διασκέδαση, ακόμα και η καθημερινότητα. Νιώθει σα να μην υπάρχει πλέον ο χρόνος που χρειάζεται να τους αφιερώσουμε.

Φιλίες και σχέσεις που ξεκινούν και τελειώνουν μέσω facebook. Διασκέδαση επίσης συνυφασμένη με τα «κοινωνικά μέσα δικτύωσης». Έχουν όλοι δημιουργήσει μια ζωή «εικονικής πραγματικότητας» και δε φαίνεται να ενδιαφέρονται για το αληθινό, το χειροπιαστό, το ανθρώπινο…»

Διανύουμε αδιαμφισβήτητα περίοδο κρίσης. Και δεν αναφέρομαι στην οικονομική… αλλά σε αυτή των αξιών. Νοσταλγώ τις μέρες που το φιλότιμο, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός, η αγάπη (…), ανήκαν στα ιδανικά μας. Τις μέρες που για να ξεκινήσει μία σχέση (ερωτική ή φιλική) γινόταν η απαραίτητη αμοιβαία προσπάθεια.

Πού πήγε η όρεξή μας να γνωρίσουμε ανθρώπους; Να ανοιχτούμε; Να μάθουμε για αυτούς; Να μάθουμε από αυτούς; Τι φοβόμαστε; (Και εγώ γιατί δεν φοβάμαι; Πότε θα μάθω να φοβάμαι;)

Υ.Γ. «Όλοι ξέρουμε την ασθένεια που μαστίζει την Κεντρική Αφρική και λέγεται αρρώστια του ύπνου… Υπάρχει και μια μορφή αρρώστιας του ύπνου που την παθαίνει η ψυχή. Είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί δεν την καταλαβαίνουμε. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε. Αν νιώσετε το παραμικρό σημάδι αδιαφορίας, ότι χάνετε τη σοβαρότητα, την επιθυμία, τον ενθουσιασμό και την όρεξή σας, θεωρήστε το προειδοποιητικό σημάδι. Η ψυχή μας υποφέρει όταν ζούμε επιφανειακά. Στην ψυχή αρέσουν τα όμορφα πράγματα, με βαθύτερο νόημα» (Απόφθεγμα του νομπελίστα Άλμπερτ Σβάιτσερ).

Keep it real… The truth is out there!

Hasta la próxima,

Νούτσι (η αθεράπευτα ρομαντική;)