Κεφάλαιο ζωής...

Με τη Τζου μας ενώνουν πολλά πράγματα. Πέρα από τα χρόνια φιλίας, τις κοινές εμπειρίες που φαντάζουν πλέον μια ολόκληρη ζωή, τα μυστικά που κουβαλάμε, τις εξομολογήσεις, τους έρωτες… τις χαρές και τις λύπες… νιώθω ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο βαθύ που μας ενώνει. Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει, αλλά υπάρχουν άτομα στη ζωή μας που μας διαμορφώνουν. Μας αλλάζουν πορεία, ζωή… εμάς τους ίδιους τελικά. Ένα τέτοιο άτομο είναι και εκείνη για μένα. Μπήκε στη ζωή μου και μου έφερε τα πάνω κάτω.

Φέρνοντάς τη στο μυαλό, θέλω να πω τόσα πράγματα… Αποφάσισα όμως να διηγηθώ μία ιστορία μας. Την καλύτερή μας ιστορία. Την αγαπημένη μας, έστω… και πάει κάπως έτσι…

«Ένα από αυτά που μας ενώνουν με τη Τζου, είναι το πάθος μας για συναυλίες. Κάποια καλοκαίρια πριν, λοιπόν, αυτό το πάθος, σε συνδυασμό με αυτό για τα ταξίδια, μας οδήγησε να πάρουμε το αεροπλάνο και να πάμε μέχρι τη Βενετία για να παρακολουθήσουμε δύο μέρες από το Heineken Jammin Festival…

Φτάνοντας την πρώτη ημέρα στο χώρο του φεστιβάλ, μείναμε άφωνες… Ήταν σε ένα τεράστιο πάρκο, με καταπράσινους λόφους, λίμνες, χώρο κατασκήνωσης, θεματικά κιοσκ και πολύ… αλλά ΠΟΛΥ κόσμο!!Αναμιχθήκαμε αμέσως στο πλήθος και παρακολουθήσαμε χαρούμενες τους Cranberries!Πέφτοντας η νύχτα και ενώ περιμέναμε να δούμε τους Aerosmith… γελούσαμε με τους γύρω που άρχισαν να βάζουν αντικουνουπικές κρέμες σε οποιαδήποτε περιοχή δέρματος ήταν εκτεθειμένη εκτός υφάσματος! Μα μέχρι και στο πρόσωπο;! Όταν και η τελευταία ακτίνα ηλίου χάθηκε… δεχτήκαμε μία επίθεση άνευ προηγουμένου! Ήμασταν βλέπεις και τα μοναδικά άτομα με αγνό, παρθένο δερματάκι!! Αυτό που ακολούθησε ήταν κόλαση! Παρακολουθήσαμε το υπόλοιπο της συναυλίας χοροπηδώντας σαν τρελές! Οι γύρω θα πίστευαν ή ότι μας αρέσουν πολύυυυ οι Aerosmith, ή ότι έχουμε πάρει κάτι! Ή και τα δύο! Στο δρόμο για το λεωφορείο δε, προχωρώντας,παρασέρναμε ένα σμήνος κουνουπιών, που μοιραία, μας τσίμπησαν όπου δεν μας είχε τσιμπήσει ξανά ποτέ κουνούπι!!! Περιττό να πω ότι στο ξενοδοχείο ανακαλύψαμε τσιμπήματα στα πόδια, ενώ φορούσαμε κάλτσες, σταράκια και τζιν!!!!

όπου ***: ing!!

Την επόμενη μέρα, όντας σοφότερες, προμηθευτήκαμε με τα απαραίτητα όπλα, και πήγαμε από νωρίς… να το ευχαριστηθούμε! Θα βλέπαμε Editors, 30 seconds to Mars και Green Day! Φτάσαμε από το μεσημεράκι λοιπόν και αρχίσαμε να τριγυρίζουμε στο χώρο! Περάσαμε από όλα τα κιοσκ, χαζέψαμε τις διάφορες δραστηριότητες, ψωνίσαμε αναμνηστικά, φάγαμε, ήπιαμε, ακούσαμε τα πρώτα – πολύ καλά θα έλεγα – συγκροτήματα και κάπως έτσι, κύλησε ο χρόνος μας μέχρι να εμφανιστούν οι Editors και να αρχίσει το καλό!!! Να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι, καθότι αρχές Ιουλίου, η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία της Βενετίας, έκαναν την κατάσταση κάπως δραματική. Για αυτό φροντίσαμε να προμηθευτούμε μία τεντούλα Heineken… μούρλια!! (Κάθε άλλο παρά ασήμαντη λεπτομέρεια…) Εκεί αράξαμε όλη μέρα – λιώσαμε για την ακρίβεια – και όταν πλησίαζε η ώρα των Editors και της επίθεσης κουνουπιών, την κολλήσαμε σε κάτι θάμνους, μπήκαμε μία – μία μέσα και ένας Θεός μόνο ξέρει, πώς καταφέραμε να αλλάξουμε και να βάλουμε και πάλι τζιν και τον υπόλοιπο απαραίτητο εξοπλισμό για το βράδυ, που ερχόταν σιγά σιγά!

Μετά από πολλές απόπειρες να την κλείσουμε και να την βάλουμε και πάλι στην τσάντα της (όσοι έχουν pop-up τέντες θα καταλάβουν το πρόβλημα!), την πήραμε μαζί μας ως είχε και μεταφερθήκαμε στην κεντρική σκηνή! Ενθουσιαστήκαμε με τους Editors, διασκεδάσαμε με τους 30 seconds to Mars… και ενώ η ώρα πλησιάζει να φύγουν οι τελευταίοι και να βγουν οι Green Day, γυρίζω και βλέπω τη Τζου, η οποία έχει αράξει στην τεντούλα μας, καθότι δεν τρελαινόταν για το συγκρότημα, να με κοιτάει με απόγνωση και να τραβάει βίντεο τον ουρανό, ο οποίος από νωρίτερα είχαμε παρατηρήσει ότι είχε αρχίσει να συννεφιάζει! Αυτό που είδα όμως όταν κοίταξα πάνω, δεν ήταν ένας συννεφιασμένος ουρανός… ήταν η -μαύρη- άβυσσος πάνω από το κεφάλι μας!! Σκιάχτηκα, θα το πω. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Πλησιάζω τη φίλη μου και δεν προλαβαίνουμε να ολοκληρώσουμε την σκέψη μας – ότι δηλαδή δεν παίζει να δούμε τους Green Day… το κακό θα μας προλάβει. Και μας πρόλαβε. Η έκφραση «άνοιξαν οι ουρανοί» θα ακουγόταν τουλάχιστον αστεία μπροστά σε αυτό που συνέβη εκείνη τη νύχτα!! Η βροχή έπεφτε σαν από κουβά. Δεν είχε τη μορφή σταγόνων!! Κοιτιόμαστε με τη Τζου, αρπάζουμε την τέντα, μπαίνουμε από κάτω -τύπου ομπρέλα- και αρχίζουμε να τρέχουμε προς την έξοδο, μαζί φυσικά με τις υπόλοιπες χιλιάδες κόσμου!! Κάνε εικόνα… μία τέντα (διότι έχουμε κυριολεκτικά κουκουλώσει τα κεφάλια μας και δεν βλέπουμε καν που πάμε!) να τρέχει μέσα στον κόσμο!!! Τρέλα!

 

Το πώς καταφέραμε να μπούμε – χωρέσουμε στο μοναδικό κλειστό μαγαζί έξω από το χώρο του φεστιβάλ, ώστε να περιμένουμε εκεί για το λεωφορείο της επιστροφής, είναι ένα από τα ανεξήγητα του ταξιδιού! Περιττό δε να αναφέρουμε την τύχη της τέντας… Την πετάξαμε κάπου βγαίνοντας από το πάρκο… (κρίμα! Ήταν τόσο τέλεια!). Όταν δε, καταφέραμε να μπούμε και σε λεωφορείο, σκέφτηκα ότι η περιπέτειά μας έλαβε τέλος! Το μόνο που θυμάμαι από το δρόμο της επιστροφής, είναι τα τεράστια –χαβανέζικα- κύματα που σηκώναμε! Ήταν πιο ψηλά από το λεωφορείο! Όπως δε είναι απολύτως λογικό, αυτά τα νερά έμπαιναν από τις πόρτες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μικρά κυματάκια και μέσα στο λεωφορείο, τα οποία πηγαινοέρχονταν σε κάθε στροφή του!

Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο μας και ενώ η μπόρα έχει σταματήσει, σε κάθε μας βήμα, παπούτσι και ρούχα άφηναν λίτρα νερού στην καθαρή μοκέτα! Ο υπάλληλος μας λυπήθηκε… Αλήθεια! Είδα τον οίκτο στα μάτια του. Μας ρώτησε έκπληκτος αν ήμασταν έξω χωρίς ομπρέλα με αυτή τη βροχή και του εξηγήσαμε τι είχε συμβεί. Ρωτήσαμε τι μπορούμε να κάνουμε με τα ρούχα και κυρίως τα παπούτσια μας, γιατί την επομένη το απόγευμα πετούσαμε για Ελλάδα… Ευτυχώς το ξενοδοχείο είχε υπηρεσία καθαριστηρίου και οι καλές κυρίες τα πήραν το πρωί και τα στέγνωσαν! Ούτε γάτα, ούτε ζημιά!»

 

Αν και δεν είδαμε ποτέ τους Green Day και χάσαμε και το κλείσιμο των 30 sec, δεν θα άλλαζα με τίποτα την πορεία που πήρε η βραδιά! Θα θυμάμαι πάντα αυτό το τρέξιμο κάτω από την πράσινη τέντα και τη βροχή να έχει φτάσει μέχρι… το «κόκκαλο»!

Σε ευχαριστώ για όλες τις μοναδικές στιγμές που μου έχεις προσφέρει. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς εσένα. Σε λατρεύω!

Υ.Γ. Χρόνια Πολλά, μα πάνω από όλα… Ευτυχισμένα αγαπημένη μου!

 

Hasta siempre,

Νούτσι.